Angelica.

Eğer bir şarkı olsaydım Angelica olurdum yazmışım, defterime. 

Dün sabah bir rüya gördüm. Canım F.'yi. Rüyamda bana bir şeyler söylemek istiyordu. Bu yaşıma kadar gittiğim tüm okullar birleşmiş tek bir okula dönüşmüştü sanki. Zaten rüyalarım hep böyledir, bütün mekanlar tek bir mekana dönüşüp iç içe geçer. Yine böyleydi. İlkokul, lise ve hatta üniversitemin bahçesi ve binaları birbirine karışıp yeni bir yere dönüşmüştü. Benim işlerim vardı. Sanki tenefüse çıkar gibi dışarı çıktığım her mola anımda, F. yanıma gelip bana bir şeyler anlatacak gibi duruyordu. Hep bir şey oluyordu. Ama F. zaman varken bile bana hiçbir şey anlatmıyordu. Acaba bana ders çalış mı diyecekti ki? :)

F.'ye bunu soramam. Çünkü artık birbirimizden çok uzaktayız.

Bugün aklıma bir defterim geldi. Defterlerim kitaplığımda olduğu için gözümün önündeler ve bu defterim ilgimi çekti işte. Bir de başka bir yılın bu zamanlarında onu yazmaya başlamıştım bunu hala çok net hatırlıyorum. Üç yıl öncesi. O zaman üniversite sondaydım. Nedense çok üzgünmüşüm. Yine. Aslında kendimi hep üzgün hissetmiyorum ama denk geldiğim her şeyde bu yazıyor: Bazen kalbimde derin bir hüzün hissediyorum. Gibi gibi şeyler. Böyle hüzünleri herkes bazen hisseder. Neden kendimi bunlara tutunmak yoluyla değerli görmeye çalışmışsam... Ne saçma, değil mi? Aslında değil ama yine de üç yıl da uzun zaman, değil mi? Evet.

O günlüğümün ilk sayfalarında da F. var. Bu tesadüf ne garip. F.'nin bana ihtiyacı olduğunu düşünmüyorum. Benim de yok. Sadece, onun iyi olmasını umuyorum. Onun pek çok şeyin altından kalkabilecek birisi olduğuna adımdan daha çok eminim.

Zaten son günlerde tanıdıklarımı, eskiden tanıdığım kişileri, rüyamda görür oldum. Nedense. Bu canımı sıkıyor.

Şarkı bitti. Sanırım o sıralar hissettiğim ruh haliyle bu parça tam birbirlerine uyumlularmış. Ondan bu kadar yükselmişim bu parçaya.

İnsanın şarkısı, olabileceği şarkı, değişir mi? Tabi ki evet!

Acaba şimdi nasıl bir şarkı olurdum? İnan hiçbir fikrim yok.

Dün bulutlar çok güzeldi. Üç beş fotoğraf çektim ama sonunda hepsi aynı gibi çıktı. Oysa onları gözlerimle seyrederken, ben de uçuyordum. Vuuu. İnandın mı? Yaaa.

Az evvel gece bulutlarını izlerken içimde bazı kelimeler yükseldi. Şiirsel güzel şeylerdi. Yazmak istedim ama sonra kayboldular. Sanırım böyle olması gerekiyordu. Kendim için yazmayı pek beceremiyorum. Sanırım yıllar içinde bu becerimi kaybettim. Eskiden defterlerime bile çok daha özenli yazardım. 

Blogda bir şeyler paylaşmak güzel. Acaba kim için anlatıyorum? Beni okuyup kendinden parçalar görenler çıkar mı? Bazen yorumlarda böyle şeyler görünce mutlu oluyorum, gerçekten.

Sanırım hep en çok kendim için yazıyorum. Bilinmeyen bir zamandaki ben için. Çünkü ne zaman hangi yazıma şaşıracağımı bilemem. Şaşırmak güzel bir duygu. İnsana farklı bir yönünü gösteriyor. Ne zaman eskiden yazdığım bir şeyi okusam, bu ben miyim derim. Hep değil, ama bazen.

Günlüğümde yazdığıma göre, bazen F.'ye bile anlatmak istemediğim oluyormuş. Hem ne anlatacağım ki, diyormuşum. O dönemde sana mutluluk yazıları yazmakla meşguldüm galiba. Ne iyi gelirdi. Kalbim açılırdı.

Nedense en sevdiğim ayda hep hüzünlü olmuşum. Her nisan kalbimde yapraklar dökülmüş. Sakura yaprağı değil. Belki kurumuş sakuralar... Var mıdır öyle bir şey? 

Sana bir şey itiraf edebilir miyim? Ama bak aramızda kalacak. Bazen bazı yazılarımı özel olarak birilerine yazardım. Onlar karşımdaymış gibi. Bazı kişilerin bloğumu okumasını çok isterdim. Sanki ne olacaksa. Biraz gururlu biriyim, sanırım o yüzden. Kapı ve pencerelerimi kolayca açamıyorum. Oysa işte, bloğum hep evimin içi. Bu nedenle, böyle düşünürdüm bazen. Hiçbir anlamı olmasa da, bazen çocukça bir istekle, böyle yazardım. Hep değil, ama bazen.

Gece bulutlarının fotoğrafını çeksem de, yine ütüyle falan çekmişim gibi çıktılar. :(

Gündüz bulutları, bana tasasızca atıldığım şeyleri anımsatıyor. Çocuksu, masum ve atılgan. 

Gece bulutları ise bana, gerçek şeyleri anımsatıyor. Yüreğimin derinliklerini. Özlem, umut ve korku gibi.

Sen bulutlara onları görmek için baksan, onlarda ne görürdün?

Belki de bir şeye bakmak, anlamak için bakmak, aslında aynaya bakmak gibidir. En azından ilk etapta kendini görürsün. Peki sonra... o şeyi görür müsün? Ben cevabı bilmiyorum. Zaten önemli de değil, değil mi?

Her neyse. 

Güzel bir hafta dilerim. En güzel şeyleri yaşadığımız, güzel bir hafta olsun.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.

bonus.