Sevgili, güzel Ay.

Sevgili eski dostum. Seni gördüğümde gerçekten heyecanlandım. Sürpriz yapmayı seviyor olmalısın. Ne yalan söyleyeyim, en çok da senin bu çatkapı gelme hallerini seviyorum. Bir anda karşımda buluyorum ya seni... Yoksa sen mi... Doğru! Bir anda karşısında bulan sensin, beni.

Niyetim gece havası almak mıydı? Belki biraz. Ama ben, yıldızlar görünüyor mu sadece buna göz atacaktım. Şansıma gökyüzü de açıkmış. Seni görünce öylece kalakaldım değil mi? Geçen ayki yerinle aynı yerdeydin. Yoksa ondan önceki mi? Ne kadar uzun zaman geçti... ne kadar kısa zaman geçti... Zaman ne tuhaf. Bir gün kocaman olabilir, bir ay kısacık... yıllar ışık hızında, anlar kanı.

Yine de zaman, kıymetli. Değil mi eski dostum? Zaman, bizi korur. Kendimizden, hayattan, olaylardan, olmayanlardan. Zamanın kıymetini en iyi bilenlerdensin, biliyorum. Yıldızların dilini çözmek zor. Çünkü onların zamanı, farklı. Belki binlerce, milyonlarca yıl öteden, hatta belki de şimdinin hiçliğinden bakıyorlar bize. Bunu dünyadan anlamak zor. Oysa sen, sen de dünyaya tabisin. Tabii, bir ölçüde. Tamamen aynı olmasa da, belki şive farklılığıyla... yok hayır, bu fazla benzer olur. O zaman lehçe? Bu da olmadı... Yine de bazen bazı geceler aynı dili konuşuyoruz değil mi sevgili dostum. Sen ve ben.

Bir yanın karanlıkken, ışıklı yanınla uzanıyorsun yarımlığına. Işıksız yanın da, ışıklı yanına uzanıyor. Bu nedenle olacak, karanlık bir gecede bile tam görünüyorsun. Birbirine sarılmış karanlık ve aydınlık. Bir pinpon topu değilsin henüz. Gökyüzündeki uçuşun, sessiz sakin. Yine de oradasın ve yine de birazdan baktığımda gitmiş olacaksın. Çünkü sen, uçarsın. Oradan oraya. Geceleri ve gündüzleri. Gün ışığı senin dostundur. Diğer yıldızlar gitse bile, sen güneşin ışığıyla anlaşır ve varlığını dünyaya fısıldarsın. Gece çöktüğündeyse, uçarsın.

Senden gözümü alabildikten sonra yıldızlarla bakıştık. Kısa bir andı, yine de kalbime sevinç verdi. Ah, dostlarım... Siz de gözlerinizi kapatıp dinliyor musunuz geceyi? Bu sessizlikteki sesler, sizin hiçlik zamanınıza da erişiyor mu? Hayır, değil mi? Yine de, gecenin içindeki bir an'ı sizlerle paylaşabilmek kocaman bir his. Bazen buğulu, bazen apaçık; ama hep kocaman. 

Böyle açık gecelerde sizi bulmama gerek yok. Işıl ışıl parlıyor, yerkürenin göğüne doğuyorsunuz. Kalbim, dostluğunuzla dolu.

Böyle ansızın karşıma çıktığında, uzunca düşünmeme gerek yok. Çünkü sadece oradasın, karşımda ve benimle. Sevgili, güzel Ay.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.

''İki ay, yüreğin gölgesini yansıtır.''
(1Q84, Haruki Murakami)

Not: Her gün yazı geliyor ama bilemiyorum. Her gün yazmayı planlamıyorum, yazarsam yazıyorum ve sadece yazmış bulundum. Burada gündem paylaşımı yapmıyorum, ful kişisel. Gündemi instagramdan takip ediyor, orada başka paylaşımlarla suyu bulandırmıyorum. Burada kişisel gitmemin sebebi maksimum on kişi olmamız. :) Ve tabii gerek toplumsal, gerek kişisel yaşamımı düşündüğümde akıl sağlığımı korumaya ihtiyaç duymam. Yani blog listende yazılarım çıkarsa, beni yargılama. Yani lütfen. Bunun dışında, artık yazı falan silmeyeceğim. Çünkü sadece kendim için yazıyorum. Bloğumda yeni bir çağ başlattım, hayırlısı.